Citytrip Utrecht met de camper

Als ik denk aan een citytrip bij onze noorderburen, is Utrecht niet de eerste stad die bij me opkomt.  De sfeer is er dan ook absoluut niet te vergelijken met die van Amsterdam of Rotterdam.  Het is er niet alleen minder druk, er hangt ook een studentikoze, creatieve vibe.  Tel daarbij het rijke, historische verleden en je weet meteen waarom deze stad een goede keuze is voor een camperweekendje. 

Vrijdag

Tegen een citytrip zeggen onze camperkids nooit nee en door hun enthousiasme zijn we na een uurtje al gepakt en gezakt. Veel heb je dan ook niet nodig in een stad die bruist van de cafeetjes, restaurants en winkels.  Wat kleren, ontbijtspullen en comfortabele sneakers en het lijkt wel of onze mobilhome nog nooit zo licht over de weg bolde.  ‘Zijn we niks vergeten?’ maalt de hele tijd door m’n hoofd.  Onze tieners waren deze keer zelf verantwoordelijk voor hun eigen kampeergerief, niet simpel voor een controlefreak als ik.  Ach, we trekken niet naar een onbewoond eiland, besluit ik en ik geef me over aan het heerlijke gevoel van op vakantie vertrekken.  Er is geen file, op de radio speelt een lekker muziekje en ik neurie vrolijk mee.  Last minute probeer ik nog een tafeltje te bemachtigen bij een van de restaurantjes in de buurt van onze camping, dat blijkt niet zo eenvoudig. De lockdown in Nederland is net afgelopen en het lijkt wel dat iedereen uit eten wil.  Gelukkig scoor ik nog een tafeltje bij een Grieks restaurant op tien minuutjes rijden.  Vino e pane (zo heet het restaurant), meer heeft een mens niet nodig om het weekend goed in te zetten.  Het is stikdonker als we de A12 verlaten, camping De Boomgaard ligt er vlak naast. Toch is het er verbazingwekkend rustig.  We zoeken een plekje uit en kruipen knus in onze camperbedden.  ‘Mama, ik ben mijn donsdeken en mijn hoofdkussen vergeten,…’ klinkt het stilletjes vanuit de alkoof. Zucht.  

Zaterdag

Gelukkig nemen moeder en dochter wél altijd voldoende kussens en fleecedekentjes mee en dus werd het geen koude nacht voor de vergeetachtige puberzoon.  Na een stevig ontbijt en een wandelingetje over de camping zijn we klaar voor een dagje stad. Onze eerste tussenstop, op tien minuutjes van de camping, is meteen een schot in de roos. Het Waterliniemuseum in het Fort bij Vechten is geen saaie boel, maar een interactieve ontdekkingsplaats. We luisteren geboeid naar het unieke verhaal over de verdediging van Nederland met behulp van water, de projecties van de vertellers uit verschillende tijden lijken levensecht. Meer dan levensecht is ook onze vlucht over de waterlinies, door de VR bril heb ik het gevoel dat ik echt bungelend aan een parachute over het gebied zweef, terwijl ik gewoon veilig in een stoeltje zit. Ik slaak zelfs een gilletje als ik bijna op een andere parachutist opbots. Je hoort het al, dit museum is niet alleen voor kleintjes dolle pret. We ontwerpen onze eigen waterlinie en verdedigen ons grondgebied tegen de toestromende soldaten. En vuur! 

Van al dat oorlog voeren, hebben we honger gekregen en dus reppen we ons naar de stad, waar we een tafeltje te pakken hebben gekregen bij The Streetfood Club. Er staat een rij tot buiten en de ongelukkigen die niet hebben gereserveerd, worden wandelen gestuurd. Dit lijkt wel een heel populair plekje te zijn.  En terecht. Vanaf minuut één palmt deze plek me helemaal in: van de tropische boeketten, de indrukwekkende glas-in-lood koepel, de eigenzinnige quotes in neon, de gigantische bar waar pareltjes van cocktails worden gemixt, tot de oldschool hiphop die uit de speakers knalt. Het is een eclectische mix, maar het werkt.  De menukaart neemt ons mee op een reis langs gezonde Hawaïaanse poké bowls, suikerzoete American pancakes en pikante Indische curry’s tot de straten van Bangkok en de sloppenwijken van Mexico. Ik leun achterover, nip van mijn buitengewone Twice the Spice cocktail met onder andere rum, perziklikeur, kaneel en Ginger Ale en geniet met volle teugen.   Kan er iemand misschien een ligbedje regelen? Dan blijf ik hier een weekje. 

Onze kids denken daar echter anders over, als fervente shoppers hebben ze straatjes boordevol hippe winkeltjes gespot.  Het centrum is opgedeeld in vijf verschillende centrumkwartieren, die elk hun eigen sfeer en specialiteit hebben.  Wij zakken af van het Universiteitskwartier waar je op zaterdag de Bloemenmarkt vindt, naar het kleine Stadhuiskwartier en lopen binnen bij de reusachtige boekhandel Broese. Het is een van de grootste boekenwinkels van Nederland en gehuisvest in het monumentale oude postkantoor aan de Oudegracht. Ik dwaal tussen de kunstboeken, terwijl onze zoon zich vergaapt aan de hoeveelheid wetenschappelijke publicaties. Ik zou hier gerust een namiddagje kunnen snuisteren. Er lijkt geen einde te komen aan het winkelplezier in deze stad, van de oudste winkelstraatjes zoals de Twijnstraat tot het kolossale winkelcentrum Hoog Catharijne, in elk kwartier vallen er koopjes te doen.  

Als de avond valt, verleggen we onze aandacht naar de stralende kunstwerken die de stad verlichten.  Utrecht Lumen bestaat uit tientallen lichtkunstwerken doorheen de stad, die je te voet of met de fiets kunt ontdekken.  Onze stappenteller slaat stilletjes aan tilt, maar de lokroep van de lichtpareltjes is groot.  Gelukkig brengen de neon rebus aan het station en de felverlichte letters IK ons over de Moreelsebrug tot bij Uncle Jim, waar we onze vermoeide voetjes gewillig onder tafel schuiven.  Uitgeteld tuffen we naar onze plek voor de nacht. De camperplaats aan de jachthaven in Marnemoende ligt er idyllisch bij, zelfs in het donker.  We slapen als roosjes. 

Zondag 

Zondag is Domdag.  Nadat we hebben genoten van koffie en ontbijt met uitzicht op de voorbij glijdende bootjes, smeren we onze benen in voor de beklimming van het icoon van Utrecht: de Domtoren.  Met zijn 112 meter en 32 centimeter is het de hoogste kerktoren van Nederland en dus een niet te missen hoogtepunt tijdens ons bezoek. Oorspronkelijk vormden de toren en de indrukwekkende gotische kathedraal een geheel, maar toen er op 1 augustus 1674 een zware storm over West-Europa trok, stortte het schip van de Domkerk in.  Als door een wonder werd de toren gespaard. Van de buitenkant van de toren zien we niet veel, want het gebouw staat nog tot 2024 in de steigers.  De bouw van de enorme toren startte zo’n 700 jaar geleden met de bedoeling een van de hoogste torens van Europa te worden. In de loop der jaren raakte de toren telkens weer in verval, maar gelukkig werd er telkens besloten dit icoon te restaureren en niet met de grond gelijk te maken. Langs een deurtje in de zijkant, volgen we onze gids naar de Egmondskapel, waar de torenwachter woonde en zelfs een klein cafeetje uitbaatte om wat bij te verdienen. We klimmen verder naar de klokkenzolder, waar veertien indrukwekkende klokken hangen, met een gezamenlijk gewicht van wel 31 ton! Alleen al om de zware Salvator te luiden zijn vier volwassenen nodig en het duurt zeker tien minuten voor de klok voldoende in beweging is om geluid voort te brengen.  Geen wonder dat het gelui van alle klokken samen maar twee keer per jaar te horen is. Ook ons staat nog een stevige work out te wachten, om te genieten van het prachtige uitzicht op zo’n 100 meter hoogte moeten we eerst 495 treden bedwingen, die alsmaar smaller worden. Het duizelt me op het uitkijkplatform, al ben ik niet zeker of dat door de hoogte of door mijn slechte conditie komt. Terug met onze beide voetjes op de grond en nog knikkende knieën van de inspanning, besluiten we dat het tijd is voor lekkers.

Het is immers zondag en dan mag er worden gesnoept.  Alleen zijn we niet de enigen die dat bedachten, heel Utrecht lijkt op de been en alle koffiebars en knusse brunchplekjes worden overstroomd.  Gelukkig bemachtigen we een tafeltje op het terras bij Anna Pancakes. De keuze aan hartige en zoete pancakes is zo groot, ik lust ze allemaal wel.  Mijn keuze valt op de Bavarian appel met warme kaneelappeltjes, brownie, aardbei en ahornsiroop en poedersuiker. Mmmm, dit zoete stapeltje brengt me een stuk sneller in hemelse sferen, dan de beklimming van die hoge toren. Zelfs onze druktemakers zijn stil aan tafel. Zijn ze nog moe van de inspanning of is het gewoonweg te lekker? 

Na hun suikershot zitten ze terug vol energie en doorkruisen we opnieuw de stad richting het leukste station van Nederland.  Ook het Spoorwegmuseum is geen slaapverwekkend museum, maar een fascinerende plek voor groot en klein waar we ontdekken hoe de komst van de trein de wereld heeft veranderd. Terwijl de zoon fan is van het techlab met de boeiende proefjes en bewonderend kijkt naar het schaalmodel van de Hyperloop, vallen bij de dochter vooral de vintage ingerichte treinen en de spannende attractie Stalen Monsters in de smaak. We gillen en lachen uitbundig terwijl het karretje ons in het donker rondtolt en we bijna op een aankomende trein botsen. Op de terugweg duurt het geen tien minuten of de jongste is in dromenland. Hopelijk is het snel weer weekend om te kunnen uitrusten. 

Zin in nog meer stadsplezier? Waarom dan eens niet naar Berlijn met de camper? Onze tieners vonden het alvast de max!