gastblog: met een kampeerbus door Griekenland – een onverwachtse roadtrip
“Unexpected adventure makes a better story”
Meet busavonturen
Hey campercrewers! Vandaag delen wij graag onze roadtrip door Griekenland met jullie. Wij, dat zijn een gezin van 4: Stijn en ikzelf (Nele) – flirtend met de grens van de 40, en onze dochters Aster en Jolien – 7 en 9, op het moment van de Griekenlandreis. We zijn echte bos-en-berg-mensen en alle vier niet zo zot van de warmte. Topidee, Griekenland!
Onze camper (oftewel: de bus), dat is Hymer Grand Canyon met een pop-up dak. Een 6 meter lange buscamper. Voor sommigen lijkt dat misschien klein, voor ons is dat behoorlijk groot na vier jaar reizen met een VW California.
Griekenland? Hoekomtdatdan?
Soms krijgen we het in ons hoofd dat we een lange ‘break’ verdienen. Zo hielden we een 90-dagen-zomerstop in 2016 (Baltische Staten en Scandinavië), (hier link) en planden we in 2020 een 60-dagen-vakantie. Op het programma: Albanië, Noord-Macedonië, Kosovo, Montenegro, Bosnië, Servië en Kroatië. Máár zoals iedereen wel weet – bleek 2020 net dat jaar waarin je best niet teveel landsgrenzen over stak, en al zeker niet buiten de EU.
Onze reisplannen werden dus grondig overhoop gegooid. We prijzen onszelf gelukkig dat we er als campereigenaars toch 55 dagen op uit konden trekken: leve de camperbubbel!Het werd een totaal onverwachte kennismaking met Griekenland, waar we met veel warmte (letterlijk!) aan terugdenken en die we met plezier met jullie delen.
Plannen zijn er om te wijzigen
Onze reis begon zoals gepland: de bus bolde ons naar de ferry die ons van Italië (Ancona) naar Griekenland (Igoumenista) zou varen. We hadden een idyllisch open deck plekje geboekt: neus richting zeebries en uitzicht op een azuurblauwe Adriatische zee. Niks bleek minder waar – we stonden geparkeerd tussen de vrachtwagens en andere campers, zonder ook maar een glimp van de zee op te vangen. Al was het fijn om in onze eigen camper te kunnen slapen in plaats van een krappe kajuit.
In Igoumenista werd het al snel duidelijk dat de buitengrenzen van de EU voorlopig gesloten zouden blijven, en dat het dus hoog tijd werd onze reisplannen te herbekijken. Een kwartiertje na het verlaten van de boot, installeerden we ons op een mooie terrassencamping aan het strand. Daar namen we de tijd om wat te bekomen, te wennen aan de warmte en… te herplannen. Zo werd onze tussenstop van een paar uurtjes in Griekenland uiteindelijk en verblijf van anderhalve maand.
Deel 1: Noord-Griekenland via Meteroa en Olympus
Kust – bergen – kust
De Adriatische kust was een idylle. Parga en Sivota met hun smalle straatjes vol boetiekjes en pittoreske restaurantjes die lonkten, bleken echte pareltjes. Ook het Venetiaanse kasteel van Parga was de klim meer dan waard.
Overnachten deden we een beetje overal: op campings maar ook erbuiten. De gekste plek was toch op de stadsparking in het midden van Sivota. Toen de parkeerwachter ons aanwees waar we de beste schaduwplek konden vinden, was het meteen duidelijk: wildkamperen wordt hier duidelijk gedoogd. Na een dagje bootje varen op zee (aanrader, heerlijk die plonsjes in de zee ter verfrissing!), gooiden we dan ook alle schroom overboord: we douchten naast onze camper, midden op die parking in de stad.
Vervolgens trokken we richting binnenland, met stops aan de indrukwekkende archeologische site van de Oud-Griekse orakelplaats van Dodona en een verfrissend bezoek aan de grotten van Ioaninna.
Verkoeling gezocht!
Beiden lagen op de weg naar Zagoria nationaal park, een gedeelte van de reis waar we echt gigantisch naar uitkeken. En dat was helemaal terecht, want ook achteraf gezien bleek dit een van de highlights van onze reis. Dit in de eerste plaats omwille van de prachtige slaapplekjes die we scoorden. Vanaf de eerste nacht in het park was het al meteen raak: we bekroonden deze plek met ons viertjes unaniem als de mooiste overnachtingsplek ooit.
We parkeerden er aan de voet van de brug van Kleidonia, een van de vele kenmerkende stenen boogbruggen in het park. Zomaar, helemaal alleen, aan de oever van de ijskoude rivier Vikos (gemiddeld 4 graden! vier!). Deze bracht dan ook een extreme verfrissing bij een mini-nightswim net voor het slapen gaan, wat wel hielp bij de temperaturen die ook ‘s avonds boven de 30 graden bleven. Ook voor de dagwandeling de dag erna, langs de rivier, voelde je echt wel de invloed van de koude temperaturen van het water op de omgeving. Heerlijk!
Alleen op de wereld
De verkoelende Vikos rivier bleek meteen ook bepalend voor het landschap: de rivier vormt immers een van de diepste kloven op aarde, met een maximale diepte van wel 1600 meter. En het beste van alles? We hadden al dit moois quasi voor ons alleen. Een weekje weg van de bewoonde wereld, zonder hordes toeristen maar mét magnifieke vergezichten. Geen winkels, geen lozingsplaatsen (be prepared!) maar wel onvergetelijke momenten met o.a.
- prachtige uitzichtpunten in Beloi en Oxia
- fantastisch wandelen langs de Vikos,
- zwemmen aan de waterval van Iliochoro
- een beklimming van de Vradeto steps,
Muggenbeten in Meteora
Dat zat uiteraard wel net ietsje anders in Meteora, één van de meer bekende trekpleisters in Noord-Griekenland en Unesco-werelderfgoed. Gelukkig bleef de toeristenstroom beperkt, toch één voordeel van de pandemie, en we genoten met volle teugen van een swimming-pool-with-a-view op de camping. Van de muggenbeten genoten we ietsje minder… Zzzzzz, prik!
Retteketet nog meer waterpret!
Onze roodtrip ging verder via het nationaal park Olympos, waar we na een aangename dayhike doorreden richting oostkust. Daar hadden we een waterpark gespot als verrassing voor onze moegewandelde meisjes. Maar helaas pindakaas: het park was gesloten wegens Corona. We besloten dus een fameuze extra uitschieter in te plannen en door te rijden naar Thessaloniki (plan C is dat dan).
Waterland was écht een schot in de roos, net als de strand-overnachting iets lager op het schiereiland Chalkidiki. Tijdens onze avondplons werden we getrakteerd op een fenomenale avondzon en terwijl we dachten dat het echt niet meer beter kon, passeerden er tijdens onze ochtendzwem dolfijnen…een droomplek!
Jammer genoeg was er ook een andere kant aan deze wonderbaarlijke plek, vlak bij lagen er immers bergen afval, wat een doodzonde. We hebben dus niet alleen mooie foto’s van dit plaatsje.
“Take nothing but memories, leave nothing but footprints”
Oost-Griekenland
Op een (niet-zo-onbewoond) eiland
Na een 3-tal weken in het noorden, zakten we stilletjes aan via de kust af naar het zuiden. Onze eerste langere halte was voor een paar daagjes Pelion, een schiereiland dat vooral bij de Grieken zelf erg in trek is. Via Volos reden we het schiereiland op – gingen er superlekker eten en zochten nog tot laat naar een geschikt plaatsje om te overnachten.
Na een tussenstop op een veel te dure camping en een dagje moeizaam niksen, kozen we een plekje open en bloot op een golfbreker (we werden nacht na nacht wat brutaler doorheen de reis, omdat we echt merkten dat het gedoogd werd). Een zeer dankbare plaats voor een ochtendzwemmetje: recht vanuit je bed de zee in!
We namen de ferry naar Evia, het eerste en laatste eiland op onze route. Intussen hadden we een meer gericht reisplan én een datum voor de ferry terug, dus we verhoogden het reistempo wel wat. Achteraf gezien zonde dat we er niet meer tijd konden doorbrengen Bij een waterval zwommen we in poeltjes met schitterend helder water, tussen de waterschildpadden en krabben. Overnachten deden we op een lange strook aan een kiezelstrand waar er overduidelijk gedurende langere tijd gekampeerd werd, ook gewoon met een tent. Zelfs de groentenboer passeerde er!
Peloponessos
Jump!
Een officiële camperplaats met ijskoude buitendouche (godzijdank) was onze uitvalsbasis nabij Korinthe, met een bezweet bezoekje aan Ancient Corinth, en een bungeesprong met Zulu Bungy in het kanaal van Korinthe: een unieke manier om het kanaal te zien. Onze meisjes waren uiteraard nog wat te jong voor een sprong, maar wat genoten ze mee met ons!
Raften in het groen
Na het amfitheater van Epidaurus (weeral een fameus staaltje werelderfgoed) en een bezoek aan de oergezellige straatjes in Nafplio de ochtend erop, waren we even klaar met stenen en zee, en zochten we weer het groen op.
Dat lukte grandioos in het bergachtige en beboste Arcadië. We hadden hier gehoopt wat verfrissing te vinden op de hogere gedeeltes, maar niets was minder waar. Enkel ’s nachts koelde het -eindelijk- wat meer af. We boekten er een dagje rafting op de Lousios – in volle zomer kon dat met onze 7- en 9- jarigen, omdat het water in de rivier dan wat lager stond. Samen met een jong Frans koppeltje en een gids genoten we een halve dag op het water, met tussenin wat geplons in de rivier. Heer-lijk. Alleen mochten er voor Jolien best wel wat meer stroomversnellingen in: de appel valt dus niet ver van de boom. (Yes, extra kicks!)
Spotted by locals
Na een tip van een raftinggids ontdekten we het zuidelijkste puntje van het vasteland: Deep Mani. Een exotische plek, met witte kiezelstranden en turquoise water, smalle en bochtige straatjes en moeilijk bereikbare strandjes. In het spectaculaire landschap maakten we de ene fotostop na de andere en we genoten van weer eens een prachtige zonsondergang. Het landschap was echt spectaculair. Het voelde als een mijlpaal in onze reis: tot nu toe trokken we steeds zuidwaarts, maar vanaf nu zou het noordwaarts gaan, richting thuis.
Puur avontuur
Er gaat echt niks boven de tips van een local: Pylos en de Neda waterfalls werden twee enorm avontuurlijke daguitstappen waar we als gezin enorm van genoten. In Pylos beklommen we aan de kust de steile, oude ruines van een kasteel, om via de omwalling door te steken naar de afdaling aan de andere kant. Daar werden we beloond met een uitzicht op/ een zwemmetje aan één van de meest bekende stranden in Griekenland: Voidokillia Beach. Niet zonder moeite maar écht de inspanning waard.
Bij de Neda waterfalls kregen we de tip niet het pad te nemen (een 20min durende wandeling), maar de rivier. In een spectaculaire watertocht (lees: stukjes zwemmen met je fototoestel boven je hoofd of kindjes in je nek) klommen we op richting waterval. Het was spannend en inspannend, en we deden er lang over (een 3-tal uur). Volgens ons is deze trip beter geschikt voor avontuurlijke gezinnen met tieners, maar uiteraard net daarom waren we zo voldaan – we deden het toch maar! En ook hier was de beloning een prachtige waterval. Terugkeren deden we toch maar via het normale pad.
Uitbollen van al deze spectaculaire avonturen deden we op een camping met zwembad nabij Patras. Ik lag zelfs eens te zonnen in een ligzetel! Minstens een uur! Vanaf Patras voeren we terug naar Ancona, dit keer op het dek mét zicht op zee.
Griekenland met de camper? Onze tips
1. Warm, warmer, warmst!
- Een extra ventilator is geen overbodige luxe – in onze buscamper werkt de airco prima vooraan, maar voor de kinderen was dit echt wel een must. Wij kochten er eentje onderweg, zodat de frisse lucht tot aan hun neusjes reikte. Wat een verschil!
- Nightswim! Het helpt om fris in je bed te kruipen, ook al is het een paar minuten later weer om zeep. Maar een ice-pack tegen je rug helpt ook!!
- Waterijsjes – wij vonden er onderweg die je zelf nog kon invriezen en de rest gewoon in de kast bewaren.
- Plan je wandelingen tactisch: vertrek zo vroeg mogelijk, zorg dat er een rivier in de buurt is, begin met het zon-stuk en keer terug door het bos als dat kan.
- Sleur niet teveel afvalwater mee. Zeepschuim in de afvaltank gaat aan de wanden plakken en rotten, bij deze temperaturen zeker. En – dat – stinkt. We hebben het maar éénmaal voor gehad, net op een moment dat er geen lozing-opties waren (Zagoria). De afvoer dicht stoppen met een doek ofzo hielp gelukkig wel. Sindsdien gaat ons (ecologisch verantwoord) afwaswater op de kiezelstenen.
- Maak je geen illusies: zware inspanningen doe je niet. Onze loopschoenen bleven compleet ongebruikt.
- Zoek hoogtes op om te slapen, als dat een optie is. We deden dat regelmatig en kwamen op prachtige plekken te staan. Het kost je misschien een extra uurtje maar je hebt een prachtig zicht, én een paar graden koeler om in te slapen maken een wereld van verschil. Een schot in de roos was bij ons een slaapplekje aan Lake Aoos: wat waren we blij met het Scandinavisch ogende meer, het wolkendek, onze ezel en een frisse nacht, een uurtje van onze route af!
2. Overnachten zonder zorgen
- Wildkamperen wordt gedoogd. We kwamen zelfs een aantal clandestiene campings tegen. Ook van lokale toeristenbureaus, parkeerwachters, … kregen we het signaal dat we gerust ergens mochten gaan staan om te overnachten. Ga gewoon niet op de parkings staan bij de echt toeristische stranden, of op privéterrein zonder toestemming.
- Campercontact en Park4night, jullie waarschijnlijk allemaal bekend, zijn ook hier betrouwbare apps. We vonden echt wel wat pareltjes.
- De campings zijn niet goedkoop, maar wel dik in orde. Reken toch op een 35 euro per nacht voor een camping met zwembad en/of aan het strand.
3. En route
- Zoals in veel zuiderse landen, zijn er meer rijvakken dan je denkt. Het trager verkeer rijdt uiterst rechts zodanig dat een snellere auto er nog voorbij kan zonder een extra rijvak te moeten gebruiken.
- Het was er goed rijden op degelijke asfalt, behalve op de echt afgelegen plaatsen zoals de smallere wegen in Zagoria, of in Deep Mani.
Ook al was het niet de trip die we voor ogen hadden, we zijn er wel enorm dankbaar voor dat we met z’n viertjes een grote break hebben gehad in een prachtig land, en dat op een verantwoorde manier in tijden van een pandemie. De kleine en grote gelukjes stapelden zich op, en we beseffen volop dat voor heel wat andere mensen de zomer van 2020 minder spectaculair is geweest. Eens te meer zijn we gehecht geraakt aan onze kleine bubbel, en onze ‘nieuwe’ buscamper, die het – zonder een kik te geven – 2 maanden probleemloos met ons uithield.
Voor een meer gedetailleerd reisverslag zijn jullie zeker welkom op onze blog. Ben je op zoek naar een bestemming waar wildkamperen ook getolereerd wordt, maar waar het net ietsje minder warm is? Check dan onze post over het groene Spanje of deze over een zonovergoten zomer in Zweden.
